“ನನ್ನವರಿಗಾಗಿ ನಾನು”.
ದಿನವಿಡೀ ಹಿಮಕ್ಕೆ ಎದೆಕೊಟ್ಟು ದೇಶ ಕಾದ ಹನುಮಂತಪ್ಪನ ಮೇಲೆ ಮೊನ್ನೆ ಹಿಮಕ್ಕೆ ಪ್ರೀತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಓಡಿ ಬಂದು ಬರಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಾಗ ಅದನ್ನು ನಿರಾಸೆಗೊಳಿಸದೆ, ಆರುದಿನಗಳ ಕಾಲ ಅಪ್ಪಿಹಿಡಿದು, ಹಿಮದಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಸಾವನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿ, ತಡವಿ, ವಾಪಾಸುಕಳಿಸಿ ಕುಳಿತಿರುವ ಈ ದಿನ, ಹುಲುಮಾನವರಾದ ನಾವುಗಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ದೇವರಜೊತೆ ಇಂತಹ ಕೆಚ್ಚೆದೆಯ ಯೋಧರಿಗೂ ನಮಿಸಿ, ಅದೇ ದೇವರಲ್ಲಿ ಈ ಸೈನಿಕರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸು ಅಂತಾ ಕೇಳಬೇಕಾದ ದಿನವೂ ಹೌದು.
ಪ್ರೀತಿ ಎಂತೆಂತಾ ಹುಚ್ಚುಕೆಲಸವನ್ನೂ ಮಾಡಿಸುತ್ತೆ. ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮನೆಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಮರಾ ಹಿಡಿದು ಹುಚ್ಚನಂತೆ ತಿರುಗಾಡಿಸುತ್ತೆ. ನಾಯಿಮರಿಯನ್ನು ಮುದ್ದುಮಾಡಿಸುತ್ತೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಂದೂಕು ಹಿಡಿದು ಗಡಿಯನ್ನೂ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತೆ. ನೀವು ಯಾರನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೀರಿ ಅನ್ನುವುದರಮೇಲೆ ಅದು ಅವಲಂಬಿತವಷ್ಟೇ 🙂
ಈ ಸೈನಿಕರೆಂದರೇ ನನಗೊಂತರಾ ವಿಸ್ಮಯ. ನೋಡಲು ನನ್ನನಿಮ್ಮಂತೆಯೇ ಇರುವ ಈ ಜೀವಗಳ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹವೇ ಅದಮ್ಯ. ಒಮ್ಮೆ ರಜೆಕಳೆದು ಸೇವೆಗೆ ಮರಳಿದರೆ ಇನ್ಯಾವಾಗ ಸಂಸಾರದ ಮುಖ ನೋಡುವುದೋ ತಿಳಿಯದು. ನೋಡುತ್ತೀವೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬುದೂ ತಿಳಿಯದು. ಆದರೂ, ತನ್ನದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ತನ್ನದಲ್ಲವೆಂದು ಬದಿಗಿಟ್ಟು, ತನ್ನವರೇ ಅಲ್ಲದ ನನ್ನ ನಿಮ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಗೆ, ಒಂದು ಪುಟಗೋಸಿ ಬಂದೂಕು ಹಿಡಿದು ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಮಳೆ ಚಳೆ ಗಾಳಿಗೆ ಎದೆಯೊಡ್ಡುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲುಹಾಕಲು ಬರುವವರನ್ನು ಮಟ್ಟಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಈ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮದೇ ಕೈ, ಕಾಲು, ಕಣ್ಣು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜೀವವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಸೈನಿಕನ ಹೆಸರು “ಕೈಲ್ ಹಕೆನ್ಬೆರ್ರಿ”. ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ವರ್ಷದ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಹುಡುಗಿರ ಹಿಂದೆ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಈ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಅಮೇರಿಕಾದ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ. ಮೂರೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಈತನ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿದ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಒಂದುವರ್ಷದಮಟ್ಟಿಗೆ ಡ್ಯೂಟಿಗೆಂದು ಅಪ್ಘಾನಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿ ತಲುಪಿದ ನಾಲ್ಕನೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಣ್ಣನೆಯಸಂಜೆ, ಗಸ್ತುತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಸ್ಪೋಟಕವೊಂದರ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿಟ್ಟು, ಜೀವನವೇ ಸಿಡಿದು ನಿಂತಿತು. ಸ್ಪೋಟದೊಂದಿಗೇ ಆಕಾಶಕ್ಕೆಸೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಕೈಲ್ ಎರಡೂ ಕಾಲುಗಳು ಮಾತು ಎಡಗೈಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ. ಅವನನ್ನು ಸ್ಪೋಟನಡೆದ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ, ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಬಳಿಕ ಜರ್ಮನಿ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ, ಅಮೇರಿಕಾಕ್ಕೆ ಕರೆತರುವ ನಡುವೆ, ಈ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ನಾಲ್ಕುಬಾರಿ ‘ಇನ್ನಿಲ್ಲ’ವಾಗಿದ್ದನಂತೆ. ಆದರೂ ಗಟ್ಟಿಜೀವ ಕೊನೆಗೂ ನಿಂತೇಬಿಟ್ಟಿತು!
ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕೆಲದಿನಗಳನಂತರ, ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಹಾರುವ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಮುಂಚೆ ಈ ಹುಡುಗ ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡ ಈ ಟ್ಯಾಟೂ (ಹಚ್ಚೆ) ನೋಡಿ. For those I love, I will sacrifice (ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸುವರಿಗಾಗಿ, ನನ್ನನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ) ಅಂತಾ ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಇದು ಅಕ್ಷರಃ ನಿಜವಾಗುತ್ತದೆಂದು ಸ್ವತಃ ಈತನೂ ಯೋಚಿಸಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಅಮೇರಿಕಾದ ಪಾತ್ರವದೇನೇ ಇರಲಿ, ಅದನ್ನು ಬದಿಗಿಡಿ. ನೋಡಿದ ಒಂದು ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಈ ಚಿತ್ರ, ತನ್ನ ದೇಶದ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಜೀವವನ್ನೇ ಪಣವಾಗಿಟ್ಟ ಒಬ್ಬ ಸೈನಿಕನ ಮೇಲೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಹುಟ್ಟದಿರದು.
ನಾಲ್ಕೂವರೆ ದಿನದ ನಂತರ ಪ್ರಜ್ಣೆ ಮರಳಿಬಂದಾಗ, ನೀರುತುಂಬಿದ ಕಣ್ಣೊಂದಿಗೆ, ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕೈಲ್’ನ ಅಮ್ಮ “ಮುಂದೇನು!” ಅಂತಾ ಕೇಳಿದಕ್ಕೆ, ಕೈಲ್ ಅರೆಕ್ಷಣವೂ ಯೋಚಿಸದೆ ಹೇಳಿದ್ದೇನು ಗೊತ್ತಾ “ಇನ್ನೇನು! ಕೃತಕ ಕಾಲು ಕೈ ಜೋಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮರಳಿ ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ. ಕಡೇ ಪಕ್ಷ ಅಲ್ಲಿ ಮೆಸ್ ಹಾಲ್ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾದರೂ ಇರ್ತೀನಿ. ಅದೇ ನನ್ನ ದೇಶಕ್ಕೆ, ನನ್ನ ಸೈನ್ಯದ ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ನಾನು ಮಾಡಬಹುದಾದ ಸಹಾಯ”.
http://www.army.mil/article/71611/